از پایانِ دهه ی درخشان ۹۰ و ادبیاتش چند سالی بیش نیست که می گذرد ،هر چند که بزرگان ادبیات معتقدند دهه ی ۸۰ و پدیده های بی مثالِ ادبی گیلان درخشان تر از همیشه بودند. از این تعارفات که بگذریم به معضل عجیبی برمی خوریم، به آن که بعد از سال های کرونا شب های شعرخوانی رشت بی فروغ شد،از پایان کار شنبه ها و دوشنبه های شعر فارسی در انجمن شعر ارشاد رشت تا خاموشی چراغ اتاق انجمن شعر گیلکی در خاتم الانبیا و این شد آغاز قرن جدید بی هیچ پدیده ی ادبی شاخص در گیلان از میانِ نسل جدیدی که واژه ها را در میان دفترچه های خاک خورده ی خود در کنجِ خانه پنهان می کنند.چند قدم آن طرف تر دیگر مدتهاست که پیاده راه فرهنگی شهر رشت میزبان شب های شعر از هیچ نهاد و ارگان دولتی نیست و طرح های بی فرجامی که از دیدگانِ کمیسیون های فرهنگی پنهان مانده اند تا بارها شاهد صحنه هایی باشیم که از باورهای فرهنگی ما دور هستند،واقعیت این است که واژه ها غریب ترین رفیق اینروزهای مردمان دیار شاعر خیزِ رشت هستند.کمی بیشتر پیش می رویم دیگر مدت هاست که چهارشنبه های شعرِ حوزه ی هنری گیلان فراموش شده است ،اتاقی که کنجِ دنج جوانان عاشقِ فرهنگ و ادب در گیلان بود، جایِ ساعت های طلایی در دهه ی نود که به نقد آثار بزرگان ادبیات جهان می گذشت این روز ها بیشتر از هر زمانِ دیگری خالی ست ،حتی عنوان شاعر برتر ماه که انگیزه ی چند شاعر جوان برای سروده های نو و خواندن کتب ادبی بود هم در میان خاطرات فراموش شده است.
اکنون اگر نفس شعر را از همان دو هفته یکبارهایی که در کنج کتابخانه های عمومی رشت رقم میخورند،بگیریم به تاریک ترین روزهای عمر شعرِ رشت نزدیک خواهیم شد!
اما سوال این است که آیا شعر رشت به وارثان جوانِ فردا و پدیده های تازه نفسِ ادبی نیاز ندارد؟ آیا شهر رشت به ایجاد فرصت های جدید و یا احیای بسترهای قدیمی نیاز ندارد؟ آیا جایِ خالیِ شب های شعر رشت که در رشد فرهنگ و هنر بسیار تاثیرگذار است، در میان ارگان های فرهنگی احساس نمیشود؟ اینروزها بیش از هر زمانِ دیگری ادبیات شهرمان دلسوز میخواهد،دلسوزانی از جنسِ شعر و هنر تا شب های شعرخوانی رشت بی فروغ باقی نماند.
ثبت دیدگاه